Θεοδώρα Ατζεμιάν.
Υπάρχουν στιγμές, που τα χείλη μένουν σφαλιστά, παρόλο που
θέλουν να πουν πολλά. Οι σκέψεις στήνουν χορό, δένονται μέσα σου, σε
τυλίγουν, κάνουν φιγούρες, προετοιμάζονται να βγουν σαν ηθοποιοί, πάνω στη
σκηνή. Φτιάχνουν διαλόγους, ετοιμάζονται να δεχτούν απαντήσεις, σκέφτονται
πως να ξεφύγουν, από τυχόν δυσάρεστες κουβέντες…..αλλά τα χείλη,
παραμένουν δεμένα. Λες και αόρατη κλωστή τα έχει δέσει, και δεν μπορείς να
τα κουνήσεις, ….μα ο νους τρέχει, αρμενίζει…..περνάει τον ορίζοντα.
Δραπετεύει σε μέρη άγνωστα, και εκεί θέλει να μείνει. Κάτω απ” το
ανέκφραστο πρόσωπο, ένας ολόκληρος στρατός, φτιαγμένος από εσένα, παλεύει
να σε κρατήσει. Στρατιώτες του εγώ σου, πολεμάνε να κρατήσουν τα όνειρα,
και τις σκέψεις σου. Τις αξίες σου τα πιστεύω σου.
Άγρυπνοι φρουροί της συνείδησης, κρατάνε τους πυρσούς
αναμμένους, ώστε να μην πέσει, το σκοτάδι μέσα σου. Τους τροφοδοτείς, αλλά
γίνονται άπληστοι, θέλουν όλο και παραπάνω….μέσα μας, δεν υπάρχει το
μέτρον άριστον….υπάρχει το πολύ….και όσο περισσότερο πολύ, τόσο καλύτερα.
Έτσι ξεκινάει η μάχη…..χωρίς να το καταλάβεις….αλλά βρίσκεσαι να πολεμάς,
και ακόμα δεν το νιώθεις. Η ζωή δεν σε κατανοεί….φέρεται σαν πανούργα γυναίκα,
σε ρίχνει, σε μια άνιση μάχη κατάκτησης. Είναι το θηλυκό, η Εύα που έφαγε
το μήλο.
Τώρα πια έχεις χάσει πολύτιμα στοιχεία, και όσο περνάει
ο καιρός, ενώ πιστεύεις πως κερδίζεις, στην πραγματικότητα, βάζεις
ενέχυρο την ανθρωπιά σου. Οι στρατιώτες που ρίχτηκαν στη μάχη, καταλήγουν
πιόνια…. άμορφα, άοσμα, όπως και ο κάτοχος, που τα φιλοξενεί. Δεν είναι
πια ένα σώμα…αλλά δυο. Έμαθε να ξεχωρίζει το μέσα του, να χωρίζεται, τα
λόγια, που ήθελε κάποτε να πει,θα βγάλουν στην επιφάνεια την αδυναμία….και
κανείς πλέον, δε την συγχωρεί. Έτσι η μάσκα, γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι
μας. Τυπικές φιγούρες, δήθεν δυνατών, κυκλοφορούν δίπλα μας….αλλά φτάνει
μόνο ένα μικρό κυματάκι, μια πνοή ανέμου λίγο πιο δυνατή …και τότε θα
δεις, τα Ηράκλεια σώματα, να τρέμουν.
Κάθε που συναντάς έναν άνθρωπο, η πρώτη λέξη που λέει….
είναι για την δυναμικότητα του….για το πόσο καλά, μπορεί να χειριστεί τη
ζωή του. Μιλάει με πάθος, και κόμποι σάλιου, εκτινάσσονται όπου βρούνε,
στην προσπάθεια να πείσει και να πειστεί ακόμα μια φορά και ο ίδιος!
Λέξεις και αποφθέγματα βαρύγδουπα….τίτλοι που συνοδεύουν,
μικρά ανθρωπάκια, αλλά δεν είναι ικανές, να τους προστατεύσουν απ” τα
ξαφνικό που φέρνει η ζωή. Μα όλοι, ακόμα και αυτοί, μιλούν για την
ψυχή….την δύναμη της. Η αλήθεια είναι πως ενώ γεννηθήκαμε με αυτήν….προτιμούμε
να μιλάμε, για τις ψυχές των άλλων. Η δική μας, είναι άλλη υπόθεση!
Προτιμάμε να την έχουμε στο πάγο….να λέμε πως την διατηρούμε αμόλυντη, απ”
το κακό του κόσμου. Χωρίς να καταλαβαίνουμε, το φόβο που έχουμε. Λέξεις,
όπως στραπατσάρισε, χάλασε, δείξε, εμφάνισε, είναι για τους άλλους. Και
ο κάθε άλλος, πάει στον άλλον. Στήνεται το γαϊτανάκι…..και παγωμένες
ψυχές, στέκουν αθέατες κρυμμένες, καλά στο μέσα των ανθρώπων. Δεν
θα χορέψουν….δεν θα τις αφήσουν να ζεσταθούν, δεν θα νιώσουν τη κάψα απ”
την ένταση.
Δύστυχα πλάσματα, που ενώ ορκίζονται, πως πάλεψαν για τα
καλύτερα, έχασαν την ζωή! Μην τους το πεις…..δεν πρόκειται να το
καταλάβουν! Αλλά και εσύ…..άραγε το καταλαβαίνεις; Εσύ εγώ…
όλοι….παλεύουμε….με τον μικρό μας στρατό…..και τα όπλα μας. Περίστροφα
καλογυαλισμένα, οι λέξεις και οι πράξεις, πάνω στα κεφάλια μας
κάθε μέρα! Και οι σφαίρες…ακολουθούν την πορεία τους!
Θεοδώρα Ατζεμιάν
