Της Παρθένας Τσοκτουρίδου.
Άπλωσε η νύχτα τα φτερά της πέρασε κάμπους και βουνά πέταξε
πάνω απ’ τα νερά της πέρασε θέρμες και χιονιά.
Πέσαν τα πέπλα της τα μαύρα στα πέλαγα και την ξηρά αέρα
έδωσε στην αύρα στον Έρωτα άναψε πυρά.
Αχ, νύχτα μου εσύ πλανεύτρα του κόσμου εσύ η ταξιδεύτρα
άπλωσε δίχτυα και φτερά δώσε στον κόσμο τη χαρά.
Δίχτυ της νύχτας με φεγγάρι σκέπασε κάθε παλικάρι που’ χει
αγκαλιά την κοπελιά και την χορταίνει στα φιλιά.
Πότισ’ τους κόκκινο κρασί μέσα στο πιο βαθύ τασί να πιούνε,
να μεθύσουνε τα μάγια σου να λύσουνε.
Αχ, νύχτα μου συ ξελογιάστρα απ’ του ουρανού όλα τα άστρα
πάρε το φως, κατέβασε το σ΄ όλο τον κόσμο σκόρπισε το.
Δώσ’ το στους νέους και τις νέες σκόρπισ’ το σ’ όλες τις
παρέες να φωτιστούν, να ερωτευθούν στη λάμψη να παγιδευτούν.
Δώσ’ το να χαίρονται ομορφάδα καν’ το στη φύση μια λαμπάδα
για να φωτίζει, να οδηγεί όλους τους νέους στη ζωή.
Αχ, νύχτα μου εσύ πλανεύτρα είσαι του κόσμου η ταξιδεύτρα
αχ, νύχτα μου συ ξελογιάστρα σκόρπα χαρά στη γη και τ’ άστρα.
