Σε
όλες εμάς που έχουμε μια σχέση λατρείας και παράνοιας με τις μαμάδες μας. Εμείς
μπορούμε να το καταλάβουμε. Και η μαμά μας μπορεί. Και η γιαγιά μας. Κανένας
μπαμπάς, αδερφός ή παππούς -εκείνοι μας περνάνε για παλαβές.
Γράφει
η Έλια Κωνσταντινίδη
Είναι περίεργες οι βαθιές σχέσεις. Οι σχέσεις απέραντης αγάπης που τα συγχωρούν όλα. Και τους τσακωμούς. Οι κόρες με τις μαμάδες μπορούν να καταφέρουν τους πιο επικούς τσακωμούς. Τσακωμούς που σείεται ο κόσμος όλος απ' τις φωνές μας και ο παρευρισκόμενος άντρας νιώθει ότι αν δεν μας χωρίσει, θα σφαχτούμε και θα φάμε η μία το λαρύγγι της άλλης. Αλλά πάντα ένα τσικ πριν φτάσουμε στα λαρύγγια, ο καυγάς σπάει και είμαστε πάλι μέλι γάλα, όπως πριν -άβυσσος η ψυχή μας.
Έχεις λοιπόν αυτή τη μαμά, που πολλά πράγματα που κάνει, που λέει -πάντα για το καλό σου- σε κάνουν να κρατάς το κεφάλι σου, πιστεύοντας ότι αυτό θα σε κρατήσει απ' την τρέλα. Πιστεύεις ότι σίγουρα εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι σε ξέρει τόσο καλά, ότι ξέρει όλα τα κουμπιά σου και τα πατάει άγαρμπα μερικές φορές. Άλλωστε, είναι η μόνη που άξια μπορεί να πει το κλασσικό "Εγώ βρε σε γέννησα!".
Έρχεται όμως κάποια στιγμή, που συνειδητοποιείς ότι είσαι φτυστή η μαμά σου. Σχεδόν είσαι η μαμά σου. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω καλύτερα. Αυτά που σε εκνευρίζουν σε 'κείνη, είναι τα πρώτα που αναγνωρίζεις σε σένα. Κι εκεί, μια μικρή παύση και ένα βαθύ "αααμάν..." σε περνάνε στην "επόμενη φάση". "Είμαι η μαμά μου και είμαι τόσο χαρούμενη γι' αυτό!".
Έχεις αρχίσει να "μυρίζεσαι" ότι η μαμά σου βγαίνει ατόφια από μέσα σου, πριν ακόμα κάνεις παιδιά. Ο σύντροφος είναι ο πρώτος που γεύεται τις φράσεις της μαμάς σου -γλυκές, προστατευτικές, ενοχλητικές, πιεστικές- να βγαίνουν απ' το στόμα σου αβίαστα. Μέχρι να έρθουν τα παιδάκια σου.
Όταν κάνεις το παιδάκι σου, καταλαβαίνεις ακριβώς τη μαμά σου. Τότε, όχι μόνο κάνεις ό,τι έκανε εκείνη, αλλά και νιώθεις όπως ένιωθε εκείνη. Τότε κατανοείς και αγκαλιάζεις τις υπερβολές της, τις παράλογες για σένα τότε ανησυχίες της. Τότε την πονάς και την αγαπάς ακόμα περισσότερο. Τότε καταλαβαίνεις ότι ο ρόλος της μάνας είναι ο πιο δύσκολος, ο πιο αγχωτικός, ο πιο συναρπαστικός, ο πιο γλυκός και μοναδικός ρόλος που δεν τελειώνει ποτέ. Και νιώθεις περηφάνια που και η μαμά σου και η γιαγιά σου και η προγιαγιά σου, ζουν καθημερινά μέσα από εσένα.
Είναι περίεργες οι βαθιές σχέσεις. Οι σχέσεις απέραντης αγάπης που τα συγχωρούν όλα. Και τους τσακωμούς. Οι κόρες με τις μαμάδες μπορούν να καταφέρουν τους πιο επικούς τσακωμούς. Τσακωμούς που σείεται ο κόσμος όλος απ' τις φωνές μας και ο παρευρισκόμενος άντρας νιώθει ότι αν δεν μας χωρίσει, θα σφαχτούμε και θα φάμε η μία το λαρύγγι της άλλης. Αλλά πάντα ένα τσικ πριν φτάσουμε στα λαρύγγια, ο καυγάς σπάει και είμαστε πάλι μέλι γάλα, όπως πριν -άβυσσος η ψυχή μας.
Έχεις λοιπόν αυτή τη μαμά, που πολλά πράγματα που κάνει, που λέει -πάντα για το καλό σου- σε κάνουν να κρατάς το κεφάλι σου, πιστεύοντας ότι αυτό θα σε κρατήσει απ' την τρέλα. Πιστεύεις ότι σίγουρα εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι σε ξέρει τόσο καλά, ότι ξέρει όλα τα κουμπιά σου και τα πατάει άγαρμπα μερικές φορές. Άλλωστε, είναι η μόνη που άξια μπορεί να πει το κλασσικό "Εγώ βρε σε γέννησα!".
Έρχεται όμως κάποια στιγμή, που συνειδητοποιείς ότι είσαι φτυστή η μαμά σου. Σχεδόν είσαι η μαμά σου. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω καλύτερα. Αυτά που σε εκνευρίζουν σε 'κείνη, είναι τα πρώτα που αναγνωρίζεις σε σένα. Κι εκεί, μια μικρή παύση και ένα βαθύ "αααμάν..." σε περνάνε στην "επόμενη φάση". "Είμαι η μαμά μου και είμαι τόσο χαρούμενη γι' αυτό!".
Έχεις αρχίσει να "μυρίζεσαι" ότι η μαμά σου βγαίνει ατόφια από μέσα σου, πριν ακόμα κάνεις παιδιά. Ο σύντροφος είναι ο πρώτος που γεύεται τις φράσεις της μαμάς σου -γλυκές, προστατευτικές, ενοχλητικές, πιεστικές- να βγαίνουν απ' το στόμα σου αβίαστα. Μέχρι να έρθουν τα παιδάκια σου.
Όταν κάνεις το παιδάκι σου, καταλαβαίνεις ακριβώς τη μαμά σου. Τότε, όχι μόνο κάνεις ό,τι έκανε εκείνη, αλλά και νιώθεις όπως ένιωθε εκείνη. Τότε κατανοείς και αγκαλιάζεις τις υπερβολές της, τις παράλογες για σένα τότε ανησυχίες της. Τότε την πονάς και την αγαπάς ακόμα περισσότερο. Τότε καταλαβαίνεις ότι ο ρόλος της μάνας είναι ο πιο δύσκολος, ο πιο αγχωτικός, ο πιο συναρπαστικός, ο πιο γλυκός και μοναδικός ρόλος που δεν τελειώνει ποτέ. Και νιώθεις περηφάνια που και η μαμά σου και η γιαγιά σου και η προγιαγιά σου, ζουν καθημερινά μέσα από εσένα.
Πηγή:www.mothersblog.gr
