Της Δημοσιογράφου Κατερίνας Ράγιου.
Τώρα πρόσφατα μιλώντας μ
ένα καλό μου φίλο, σε ήρεμους τόνους και έχοντας θέα την θάλασσα και αφού
είχαμε αναλύσει σχεδόν τα πάντα για την καθημερινότητα μας κοιταχτήκαμε
ρωτώντας ο ένας τον άλλον «εμείς θα καταφέρουμε να πούμε ότι ζήσαμε στη ζωή
μας;» Αμέσως το βλέμμα έγινε λόγια, συγκεκριμένα απορία την οποία κανένας από
τους δυο μας δεν μπόρεσε να απαντήσει αμέσως. « Έζησα πως θα το πούμε με
σιγουριά, πως θα το καταλάβουμε, είναι όλα τόσο εφήμερα που μπορείς να
καταλάβεις αν έζησες την ζωή όπως ήθελες εσύ, ή αν σε βαλαν στα καλούπια τους
οι άλλοι.»
Αυτά ήταν τα πρώτα απανοτά ερωτήματα που εξέφρασα, εκείνος με
κοίταξε σκυθρωπός μεν, αλλά και σκεπτόμενος. Αμίλητος περίπου για δυο λεπτά μου
αποκρίθηκε «ξέρεις πότε θα πω ζωή σε έζησα;» Δεν με άφησε να προλάβω να
απαντήσω απλά είχα μείνει σαστισμένη και τον κοίταζα «θα πω ότι έζησα όπως
ήθελα, όταν φεύγοντας από την ζωή, φύγω με ένα γέλιο, αν δακρύσω τότε δεν έκανα
τίποτα.» Δεν ξέρω πως είχαμε καταφέρει και οι δυο να βαρύνουμε το τόσο ελαφρύ
κλίμα που υπήρχε εκείνο το απόγευμα, ήξερα όμως ότι πήρα επιτέλους μία απάντηση
που με ικανοποιούσε. Δεν έληξα όμως την συζήτηση εκεί και αμέσως εξέφρασα το
επόμενο ερώτημα μου «και πως θα μάθω αν έκανα «κάτι», κάτι με κάτι διαφέρει
πολύ.» Πάλι με κοίταξε αλλά αυτή τη φορά με ένα βαρύ βλέμμα σαν να μου έλεγε με τα μάτια του ξέρεις τι εννοώ
αλλά δεν εννοείς εσύ η ίδια να το καταλάβεις. Δεν έμεινε σε εκείνο το βλέμμα
μόνο και ετοιμόλογος όπως πάντα μου είπε «αυτό το κάτι που θα σου προκαλέσει
χαμόγελο, είναι αυτό που θα σε κάνει να νιώσεις πως αφήνεις κάτι πίσω σου.
Αφήνεις αυτό που θα μπορέσει να το διδαχθεί κάποιος και να το συνεχίσει.» Δεν
συνέχισα την συζήτηση να σας πω την αλήθεια η απάντηση με είχε καλύψει αλλά δεν
μπορούσε εκείνη την στιγμή να την επεξεργαστεί το μυαλό μου. Όταν το βράδυ
γύρισα σπίτι χαρούμενη που είχα δει τον καλό μου φίλο, αλλά κουρασμένη από τις
υπόλοιπες δουλειές που είχα κάνει την ημέρα, έφτιαξα ένα ζεστό καφέ στις 11:30
βγήκα έξω στο μπαλκόνι μου απόλαυσα την ηρεμία της Αθήνας εκείνη την ώρα και
άρχισα να σκέφτομαι. Να αφήσω «κάτι πίσω μου που θα φανεί χρήσιμο» τι μπορεί να
ήταν αυτό; Δεν είμαι ηθοποιός να αφήσω ένα έργο, δεν είμαι τραγουδιστής να
αφήσω μια ερμηνεία, ούτε στιχουργός, μουσικός ή συγγραφέας. Άρα δεν θα αφήσω
τίποτα; Ένιωσα τόση λύπη εκείνη την στιγμή που δεν ήξερα τι να κάνω, εκείνο το
βράδυ πρέπει να κοιμήθηκα ελάχιστα έως καθόλου. Την επόμενη μέρα γυρίζοντας από
μια δουλειά αποφάσισα να μην χρησιμοποιήσω την συγκοινωνία και να επιστρέψω
σπίτι πεζή. Πέρασα από όλα τα μέρη που έχω ζήσει μέχρι τώρα σκεπτόμενη διάφορα,
αλλά με άξονα μου να δώσω απάντηση στο ερώτημα μου τι θα αφήσω στην ζωή μου,
όχι μόνο εγώ και εσύ που με διαβάζεις τώρα και οι συγγενείς και οι φίλοι μου.
Περπατούσα τόσο ανέμελα, με έλουζαν οι ακτίνες του ήλιου και μου έδιναν τόση
χαρά και ευεξία. Είδα τα μέρη που πήγαινα να έχουν αλλάξει, είδα άτομα μαζεμένα
να διαδηλώνουν ,είδα και πολλά που ήταν ίδια και γνώριμα. Εκείνη τη στιγμή
σταμάτησα, γύρισα και κοίταξα τα πάντα
γύρω μου , τα έλουζε όλα ο ήλιος και ήταν όλα καλά ακόμα αν και δεν βρισκόμουν
και στην καλύτερη γειτονιά. Αυτόματα κατάλαβα τι είναι αυτό το «κάτι» που μου
είπε ο φίλος μου εχθές και ξαφνικά θυμήθηκα άλλον ένα φίλο που μου έλεγε «
επιλογές.» Ναι λοιπόν καταλάβατε τι θα αφήσουμε ο καθένας ξεχωριστά σ αυτό τον
πλανήτη όταν φύγουμε; Το καταλάβατε, τις επιλογές μας, αυτό είναι το κάτι που
μένει και είναι διαφορετικό στον καθένα μας. Κάποιος θα αφήσει μία εφεύρεση
σημαντική, κάποιοι θα αφήσουμε ανθρώπους με οράματα για καλύτερο αύριο, κάποιοι
άλλοι θα αφήσουμε την στάση ζωή μας και το πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα.
Κάθε διάσταση έχει πολλές αντιλήψεις, όλα είναι ρευστά και όλα αλλάζουν.
Κάποιοι μας ονομάζουν επαναστάτες, άλλοι ρεαλιστές, οραματιστές ή ρομαντικούς
εγώ θα μας ονομάσω απλά διαφορετικούς όχι ότι έχουμε κάτι κακό πάμε όμως κόντρα
στο ρεύμα, δεν κατεβάζουμε «αμάσητο» αυτό που μας «πουλάνε.» Ναι είμαι σίγουρη
πια αυτό θα αφήσουμε όλοι τις μικρές μας καθημερινές επιλογές, οι οποίες
γίνονται πρότυπα και στάσεις ζωής για τις επόμενες γενιές, που θα έχουν να
πάρουν κάτι από εμάς. Τότε ναι κατάλαβα και είπα πριν φύγω από αυτό τον κόσμο «
ζωή σε έζησα.»
