Της Δημοσιογράφου Κατερίνας Ράγιου.
Τι γίνεται όταν το αντίο δεν το λένε και οι δυο, τι γίνεται
όταν ο ένας ακόμα δεν έχει ξεχάσει, εδώ κολλάει η φράση «ωχ τόμπολα.» Δυστυχώς
αλλά έτσι είναι, κάποιοι καταφέρνουν και ξεχνούν πολύ γρήγορα, σε χρόνο μηδέν
θα έλεγα ή σε χρόνο ρεκόρ. Οι άλλοι όμως ζουν με τις αναμνήσεις, δεν φταίνε
αυτοί δεν είναι οι αδύναμοι όπως θέλουν όλοι να τους ονομάζουν, ούτε οι
αισθηματίες. Είναι αυτοί που έχουν φιλότιμο, συνείδηση, που αγάπησαν στ αλήθεια
και που κουβαλάνε λάθη και πάθη για δυο. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να κουβαλάς
σταυρό για δυο, είμαι σίγουροι ότι οι πιο πολλοί ξέρετε. Αυτά τα άτομα δεν
μιλάνε πολύ και σε πολλά άτομα για αυτά που περνάνε, το ξέρουν αυτοί και τους
αρκεί. Τους φτάνει να σκέφτονται τις χαρές που γευτήκαν, εκεί που όλοι οι άλλοι
θεωρούν ότι είναι οι πιο ξενέρωτοι άνθρωποι του πλανήτη.
Τους γεμίζει να
σκέφτονται με αγάπη τις πικρές τους αναμνήσεις, χωρίς να σημαίνει αυτό πως δεν
αγανακτούν και δεν τα βάζουν με τον ίδιο τους τον εαυτό. Τους είναι αρκετό και
το έχουν πάρει απόφαση απολύτως συνειδητοποιημένοι, ότι κουβαλάνε ένα σταυρό
για δυο ξέροντας ότι κάποιος άλλος χάρης σ αυτούς συνεχίζει την ζωή του και
είναι έστω και εικονικά επιτυχημένος και ευτυχισμένος. Εκείνοι που φεύγουν
υποστηρίζουν ότι δεν το θέλουν και πως έχουν δημιουργήσει μία σιωπή και έτσι
βρήκαν την δύναμη για να συνεχίσουν. Ε λοιπόν εμείς σε αυτούς τους ανθρώπους θα
τους πούμε ότι η σιωπή αυτή που λένε είναι αυτοί που μένουν πίσω και κρατάνε
σαν θησαυρό αυτό που έζησαν κάποτε. Γι αυτό και μόνο μπορείτε και προχωράτε
τσακίζοντας τα πάντα στο πέρασμα σας. Δεν είσαστε εσείς οι δυνατοί, δυνατός
είναι αυτός που μένει, αυτός που φεύγει λέγεται φοβητσιάρης, άβουλος και
τηλεκατευθυνόμενος από τον περίγυρο του. Μην ξεχνάτε όμως πως εσείς είπατε το
φεύγω αλλά εισπράξατε το αντίο; Αυτό το αντίο πολλές φορές έρχεται αναδρομικά,
δεν ξέρω με ποιον τρόπο αλλά έρχεται. Οπότε μην υποτιμάτε κανέναν και τίποτα.
Αν έμαθα κάτι από την ζωή είναι «μην υποτιμάς ποτέ κανέναν δεν ξέρεις σε πια
χρονική στιγμή θα στην φέρει.» Μακάρι να μην υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις
αποχαιρετισμού που θα σας την «φέρει» κάποιος αλλά κοιτάτε και εσείς να μην
προκαλείται για το θεαθήναι ούτε για το θεαθεσσαλονίκη γιατί μην ξεχνάτε πάνω
απ όλα τα άτομα αυτά έχουνε και μία τάση για ευθύ λόγο. Και αν ειδικά τα έχετε
κάνει να παραστρατήσουν για εσάς απλά μην τα προκαλείτε. Παίξατε όσο παίξατε το
κατάλαβε το άτομο, πήρε την ευθύνη για δυο, μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσετε και
να κάτσετε στην γωνιά σας; Μερικοί την λέξη αντίο την έχετε ψωμοτύρι, αλλά
αυτοί που δυσκολεύονται να την πουν, όταν θα την ξεστομίσουν θα είναι μία φορά
και για πάντα και τότε θα δείτε πόσο άσχημα αισθάνεσαι. Αν και νομίζω ότι αυτά
τα άτομα υποφέρουν μόνο και μόνο απ την ντροπή τους για το πώς φέρθηκαν. Μπορεί
να δείχνουν καλά, αλλά τα βράδια νομίζω ότι δεν θα τους παίρνει εύκολα ο ύπνος.
Μία συμβουλή και υπενθύμιση «όλα είναι κύκλος και πάντα επιστρέφουν από εκεί
που άρχισαν.»
